Poczytam ci mamo

Pamiętam go jako tatę do zabawy i tatę, któremu nie wolno przeszkadzać. Tatę - reżysera, stanowczym głosem wydajającego polecenia w studio i tatę pieszczotliwie przemawiającego do mamy. I choć pewnie trudno uniknąć mi  idealizowania, pamiętam go jako człowieka. Także cierpiącego.

A mało który człowiek wyszedłby bez szwanku z wydarzeń jakie rozpętały  się w latach  siedemdziesiątych. I nie chodzi tu tylko o proces o prawa do postaci Bolka i Lolka i o ten nieludzki niemal wysiłek podczas pierwszej polskiej pełnometrażowej produkcji, o kontrolę nad równoległymi produkcjami. Nie chodzi też tylko o konieczność zapewnienia bytu nowej rodzinie i zadbanie o dzieci z poprzedniego małżeństwa.

I nie chodzi też o to, iż był to okres głębokiego socjalizmu, w którym nie tyle  trzeba było jakoś przeżyć, ale po prostu walczyć o byt. Gdzie normalność była nienormalna, a załatwienie najprostszej sprawy graniczyło z cudem i wymagało heroicznego wysiłku. To wszystko można znieść kiedy ma się wsparcie, kiedy przyjaciele pozostają przyjaciółmi a bliscy okazują się naprawdę bliskimi. Jest na kogo liczyć i dla kogo żyć.

Tata, mimo oporu mamy, która za nic nie chciała przeprowadzić się do Bielska, pragnął mieć swoją nową rodzinę przy sobie. Nie sposób było pogodzić dojazdów do Krakowa z pracą przy pełnym metrażu i realizacją pośrednich zleceń. Ale by rodzina mogla funkcjonować musi mieć gdzie się podziać. Mieć swój kącik, z odrobiną miejsca do pracy, do zabawy, wypoczynku. Tata nie mógł zabrać mnie i mamy do mieszkania w którym mieszkał z młodszym synem, jego żoną i córką. Wykupił więc wkład mieszkaniowy od starszego syna, dopłacił i udało się zdobyć małe 47 - metrowe mieszkanko w nowo wybudowanym dziesięciopiętrowym bloku przy ulicy Starobielskiej. Mieszkanie miało być przejściowe, docelowo tata miał przyznane M-5, a na Starobielską miał się wprowadzić mój starszy brat, zaraz jak tylko nasza mała rodzina otrzyma wymarzony przydział. Dlatego tata zameldował go z nami, choć w istocie przebywał w Szwecji a potem mieszkał u swojej Rudej dziewczyny.

I tak w lipcu 1975 roku tata przywiózł mamę i mnie do Bielska. Myślę, że gdyby mama wiedziała że zamknięta tych czterech ścianach spędzi znaczną cześć swojej samotności, nigdy nie przekroczyłaby progu mieszkania nr. 18. Oboje z tatą wierzyli, że w grudniu 1978 roku odnajdą swój azyl na parterze, w czteropiętrowym bloku z cegły kilka kilometrów dalej. Grudzień 1978 roku przyniósł jednak rozwiązanie, którego wtedy, klecąc na szybko szafki z płyty paździerzowej i malując przedpokój zieloną farbą, nie przewidzieli.